|
Ενώ η ρομποτική συσκευή Φοίνιξ της NASA αργοπεθαίνει από
έλλειψη ενέργειας στην
σκουρόχρωμη Αρειανή Αρκτική, η διαστημική υπηρεσία ζυγίζει τα υπέρ
και τα κατά της πυρηνικής και της ηλιακής ενέργειας για μια επανδρωμένη
αποστολή στον Άρη.
 Όταν εκτοξεύτηκαν για το βαθύ διάστημα οι διαστημικές
συσκευές Cassini, Galileo και New Horizons συνοδεύτηκαν από διαμαρτυρίες αντι-πυρηνικών
ομάδων, γιατί περιείχαν
πυρηνικά καύσιμα για παροχή ηλεκτρικής ενέργειας, λέγοντας
πως οποιαδήποτε καταστροφή θα μπορούσε να προκαλέσει μια βροχή ραδιενεργών συντριμμιών στη Γη.
Ομοίως οι εξωγήινες
αποικίες που θα τροφοδοτούνται με αντιδραστήρες σχάσης είναι πιθανό να
προκαλέσουν τις
ίδιες ανησυχίες.
Το ερώτημα είναι αν η ηλιακή ενέργεια μπορεί να δημιουργήσει τις 100
κιλοβατώρες που οι Αρειανοί εξερευνητές θα χρειάζονται για να
τροφοδοτήσουν συστήματα απαραίτητα για την διαβίωση τους και επίσης για να
έχουν καύσιμα που θα χρειάζονται για το
ταξίδι της επιστροφής τους στη Γη. Για να το μάθει, η NASA ανέθεσε να
γίνει μια μελέτη
από ειδικούς της ενέργειας στο MIT.
Γενικά πιστεύουμε ότι η ηλιακή ακτινοβολία θα ήταν υπερβολικά αδύναμη ώστε να παρέχει ένα σημαντικό ποσό ενέργειας
στον Άρη. Ωστόσο, η ομάδα του ΜΙΤ στο συμπέρασμα που έβγαλε λέει ότι με μια προσεκτική επιλογή της τοποθεσίας, η
ηλιακή ενέργεια μπορεί να προσφέρει όλη την ενέργεια που χρειάζεται η αποικία -
ακόμη και κι αν υπάρχουν στον Κόκκινο Πλανήτη οι διαβόητες θύελλες σκόνης.
Η ομάδα αξιολόγησε 13 συστήματα προσφοράς ενέργειας, λέει ο μηχανικός Wilfried
Hofstetter του MIT, συγκρίνοντας τους πυρηνικούς αντιδραστήρες
σχάσης, ηλιακές συστοιχίες που ανιχνεύουν την κατεύθυνση του ήλιου, ηλιακά
συστήματα από λεπτά φιλμ που δεν εντοπίζουν τον Ήλιο στην επιφάνεια του
Άρη, και θερμικές γεννήτριες ραδιοϊσοτόπων, που χρησιμοποιούν την διάσπαση
ενός ραδιοϊσοτόπου για να δημιουργήσει θερμότητα η οποία θα χρησιμοποιείται για
την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Η ομάδα του MIT έχει κύριο στόχο της, λέει ο Hofstetter, να διασφαλιστεί ότι
οι αστροναύτες θα έχουν την περισσότερη ενέργεια ανά χιλιόγραμμο εξοπλισμού
τροφοδοσίας πάνω στον Άρη, αλλά να έχουν και
επαρκή εφεδρική πηγή ενέργειας.
Ενώ η πυρηνική λύση είναι η καλύτερη γιατί μπορεί να παράγει σταθερή παροχή
ενέργειας, είναι εφάμιλλης αξίας και μια μεγάλη ηλιακή συστοιχία με κυψέλες καυσίμου για την
αποθήκευση της ενέργειας - αλλά μόνο αν αυτή βρίσκεται
σε γεωγραφικό πλάτος μεταξύ 0 και 40 μοιρών βόρεια του Αρειανού ισημερινού.
"Τα Νότια γεωγραφικά πλάτη έχουν πολύ λιγότερη διαθέσιμη ηλιακή ενέργεια
σε όλο το χρόνο", διευκρινίζει ο Hofstetter.
Εάν υποτεθεί ότι η αποστολή μπορεί να μεταφέρει αρκετά ρολά των 2 μέτρων
από λεπτό φιλμ, που όταν θα απλωθούν τελείως πάνω στον Άρη θα είναι το
υλικό για τα ηλιακό πάνελ. Όλη η επιφάνεια των ηλιακών πάνελ θα έχει
εμβαδόν 100 επί 100 μέτρων και θα παρέχει τις 100 κιλοβατώρες που
απαιτούνται στις 25 μοίρες βόρεια του Άρη. Η ομάδα υπολογίζει ότι θα χρειαστούν δύο
μέλη του πληρώματος επί 17 ώρες για να φτιάξουν τη συστοιχία και να την
κάνουν να
λειτουργεί, αν και θα μπορούν να κάνουν την ίδια δουλειά κάποια ρομπότ.
Φυσικά, ο Άρης δεν είναι καλόβολο περιβάλλον - θύελλες σκόνης είναι μια
από τις σημαντικότερες πηγές κινδύνου και την υποβάθμιση της ηλιακής
συστοιχίας. Αλλά ο πλανητικός επιστήμονας Colin Pillinger του Ανοικτού
Πανεπιστημίου της Βρετανίας λέει, πως δεν θα πρέπει να είναι πρόβλημα: "Οι καταιγίδες
σκόνη κυρίως αρχίζουν σε γνωστούς τόπους στο νότιο ημισφαίριο, καθώς
αυτή θερμαίνεται, γι αυτό και δεν θα είναι πολύ δύσκολο
να τις αποφύγουμε", εξηγεί.
|
