Οι υπέρηχοι αποδεικνύονται ότι είναι ενδεχομένως ένας ασφαλής και αποτελεσματικός τρόπος για να σκοτώνονται τα βακτηρίδια

Από την σελίδα του Πολιτειακού Πανεπιστημίου Penn, 11 Δεκεμβρίου 2002

Υψηλής ισχύος υπέρηχος, που χρησιμοποιείται αυτήν την περίοδο για τη διάρρηξη κυττάρων, για τη μείωση του μεγέθους μορίων, τη συγκόλληση και την εξάτμιση, εμφανίζεται ότι είναι 99.99 τοις εκατό αποτελεσματικός στην καταστροφή των βακτηριακών σπορίων μόνο μετά από 30 δευτερόλεπτα έκθεσης στην ακτινοβολία.

Στα πειράματα, τα βακτηριακά σπόρια, που περιέχονταν σε έναν ταχυδρομικό φάκελο, τοποθετήθηκαν ελαφρώς (3mm) πάνω από την ενεργό περιοχή μιας ειδικά εξοπλισμένης πηγής υψηλής συχνότητας κυμάτων (70 έως 200 kHz) επί 30 δευτερόλεπτα. Δεν υπήρξε κανένα ενδιάμεσο υλικό, όπως νερό ή ζελ, μεταξύ της πηγής του υπερήχου και των σπορίων, όπως συχνά χρησιμοποιούνται στους, χαμηλής ισχύος, ιατρικούς διαγνωστικούς υπέρηχους. Τα πειράματα δείχνουν ότι για πρώτη φορά υπέρηχος, μη άμεσης επαφής (NCU), έχει αποδειχθεί ότι αδρανοποίησε τα βακτηριακά σπόρια.

Οι ερευνητές λένε ότι τα πειράματα καταδεικνύουν ότι η πηγή NCU είναι ενδεχομένως ένας ασφαλής, αποτελεσματικός, μη-ραδιενεργός τρόπος να απολυμανθούν οι επιστολές, συμπεριλαμβανομένων των συσκευασιών, καθώς οι υπέρηχοι μπορούν ενδεχομένως να διαπεράσουν το χαρτόνι και άλλα εξωτερικά μέρη όπως ακριβώς συμπεριφέρονται τα στρώματα του δέρματος και των ιστών όταν χρησιμοποιούνται στην απεικόνιση εσωτερικών οργάνων στο ανθρώπινο σώμα. Προσθέτουν ότι αυτή η τεχνολογία θα μπορούσε να αποστειρώσει τον ιατρικό και χειρουργικό εξοπλισμό, τρόφιμα, συστήματα κλιματισμού, τον  αέρα των κτηρίων, αεροπλάνα αλλά ακόμη και διαστημικούς σταθμούς.

Η ερευνητική ομάδα περιλαμβάνει την Δρ Kelli Hoover, βοηθός καθηγητής της εντομολογίας. Τον Mahesh Bhardwaj, διευθυντή έρευνας και ανάπτυξης στα εργαστήρια Ultran και τον Δρ Nancy Ostiguy, ανώτερο ερευνητή στην εντομολογία. Μάλιστα εκδόθηκε και μια πατέντα με τίτλο "Μικροβιοκτόνος Υπέρηχος".

Η Hoover εξηγεί ότι η ομάδα χρησιμοποίησε τα σπόρια του βακίλου  Thuringiensis (BT), στα πειράματά τους, γιατί αυτά χρησιμοποιήθηκαν για να μολύνουν τα γράμματα πέρυσι. Ο βάκιλος Thuringiensis, είναι ένα κοινό εμπορικό εντομοκτόνο και είναι επίσης στενός συγγενής του βακίλου του άνθρακα. Ο βάκιλος του άνθρακα και ο βάκιλος Thuringiensis διαφέρουν μόνο σε μερικά γονίδια στα πλασμίδιά τους, που κωδικοποιούν διαφορετικές τοξίνες. Εάν αφαιρέσουμε αυτά τα πλασμίδια, ο BT δεν μπορεί να διακριθεί από τον άνθρακα και επομένως μπορεί να θεωρηθεί ως ασφαλές μοντέλο για την έρευνα.

Στα πειράματα, δείγματα σπορίων του BT υποβλήθηκαν σε διαφορετικά ποσά έκθεσης υπερήχων NCU για διαφορετικούς χρόνους έκθεσης. Στα σπόρια δόθηκαν έπειτα θρεπτικές ουσίες έτσι ώστε να μπορούν να αυξηθούν. Ο αριθμός των βακτηριακών σπορίων που επέζησαν μετρήθηκε μέσω υπολογισμού του αριθμού των αποικιών που αναπτύχθηκαν.