|
Οι παράλληλοι Κόσμοι ασφαλώς δεν είναι αισθητοί, αλλά
μια κοσμική σύγκρουση μπορεί να έχει αφήσει ένα ορατό σημάδι της παρουσίας τους.
 Η μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου που ταξιδεύει σε όλο το σύμπαν από
την εποχή που ήταν μόλις 380.000 ετών, εμφανίζεται
συνήθως ομοιόμορφη - όπως φαίνεται δεξιά στη μεγαλύτερη σφαίρα - εκτός από
κάποιες
μικροσκοπικές παραλλαγές της θερμοκρασίας (κόκκινες και μπλε), που δείχνουν τις
θέσεις των σπόρων των μελλοντικών γαλαξιών και άλλων μεγάλων δομών. Μερικοί
κοσμολόγοι τώρα λένε ότι εάν, κατά το σχηματισμό του πρώιμου σύμπαντος, ένα
άλλο σύμπαν 'φυσαλίδα' - η μικρότερη σφαίρα - συγκρούστηκε με το δικό μας,
η σύγκρουση αυτή μπορεί να έχει αφήσει το σημάδι της πάνω στην
κοσμική μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου (CMB).
Σε ένα χαρακτηριστικό σενάριο, όπως στην
ταινία Sliding Doors,
κάτι συμβαίνει σε ένα σύμπαν - όπως να χάνει μια γυναίκα ένα τραίνο - αλλά σε
έναν παράλληλο κόσμο, η ίδια γυναίκα το προλαβαίνει, δίνοντας έτσι
ακατανίκητη έλξη σε διαφορετικά μονοπάτια της ζωής.
Ή, όπως στο μυθιστόρημα του Isaac Asimov The Gods Themselves,
εξωγήινοι κάτοικοι ενός παράλληλου Κόσμου με διαφορετικούς φυσικούς
νόμους ανταλλάσσουν ενέργεια με τον κόσμο μας και στέλνουν
κωδικοποιημένα μηνύματα στη Γη.
Ακόμη και χωρίς να αποκρυπτογραφήσουν κανένα εξωγήινο μήνυμα πολλοί
κοσμολόγοι θεωρούν ότι πραγματικά
υπάρχουν άλλοι Κόσμοι εκεί έξω. Και η ύπαρξή τους ήταν για πολύ καιρό περισσότερο μια φιλοσοφική
υπόθεση αντί μια
ελέγξιμη υπόθεση. Το να δούμε τέτοιους κόσμους άμεσα θα απαιτούσε ταχύτητες
πολύ πάνω από την ταχύτητα του φωτός - μια παραβίαση των νόμων της φυσικής που αφήνουμε
καλύτερα στους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας.
Τώρα, εντούτοις, κάποιοι κοσμολόγοι προτείνουν ότι ακόμα κι αν δεν
μπορούμε να επικοινωνήσουμε με έναν άλλο Κόσμο, μπορεί να υπάρχει ένας τρόπος
για να
διακρίνουμε αν κάποιος άλλος Κόσμος πράγματι συγκρούστηκε με τον δικό μας.
Μια
τέτοια κοσμική σύγκρουση μπορεί να αφήσει το σημάδι της, το ίχνος της,
στην κοσμική μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου,
το πιο πρώιμο στιγμιότυπό της προέλευσης του δικού μας Κόσμου.
"Νομίζω ότι είναι μια πραγματικά συναρπαστική ιδέα," λέει ο κοσμολόγος
στο MIT Max Tegmark. "Αν και έχουν αυξηθεί οι αποδείξεις ότι μπορεί να υπάρχουν
οι παράλληλοι κόσμοι, νομίζω ότι υπάρχει ένα αίσθημα
παραίτησης, που μπορεί να παραμένει ακριβώς γιατί δεν θα
μπορούσατε ποτέ να αγγίξετε ή να δείτε άμεσα τους παράλληλους κόσμους. Και τώρα ξαφνικά
έρχεται αυτή η ιδέα που προτείνει ότι όχι μόνο
μπορεί να είναι δυνατό να τους δούμε, αλλά ακόμη και ότι εμείς ήδη μπορεί να τους έχουμε
δει, αποτυπωμένους στο κοσμικό υπόβαθρο μικροκυμάτων."
Δύο ομάδες, μία με επικεφαλής τον Anthony Aguirre του πανεπιστημίου
της Καλιφόρνιας στο Santa Cruz, και η άλλη από το Matthew Kleban του πανεπιστημίου
της Νέας Υόρκης, σε μια εργασία τους το Δεκέμβριο του 2007 πρότειναν
την δυνατότητα της παρατήρησης εκείνων των υπερ-κοσμικών συγκρούσεων. Κάθε ομάδα
προτείνει ότι οι συγκρούσεις μπορεί να είναι ορατές, αν και οι λεπτομέρειες
με τι μπορεί να μοιάζει αυτή η υπογραφή δεν έχουν ακόμα λυθεί.
Πληθωρισμός αιώνιος
Μπορεί να φαίνεται παράλογο η ύπαρξη παράλληλων Κόσμων, η ύπαρξή τους
όμως μπορεί να
είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της φυσικής πίσω από τη γέννηση
του Κόσμου με το Big Bang. Οι κοσμολόγοι θεωρούν ότι αμέσως μόλις ο Κόσμος
μας ξεκίνησε, μια σύντομη περίοδος γρήγορης διαστολής, ο λεγόμενος
"πληθωρισμός," τον διεύρυνε πολλές τάξεις μεγέθους.
Οι περισσότερες από τις ελέγξιμες θεωρητικές προβλέψεις του πληθωρισμού
έχουν επιβεβαιωθεί. "Υπάρχει μια αίσθηση ότι ο πληθωρισμός είναι ένα
βασικό και κάπως αναπόφευκτο μέρος της τρέχουσας θεωρίας, για το πώς
άρχισε και εξελίχθηκε
ο Κόσμος μας," λέει ο Aguirre.
Αλλά η θεωρία, που προτάθηκε από τον κοσμολόγο Alan Guth το 1981,
επίσης υπονοεί ότι ο πληθωρισμός δεν συνέβη μόνο μία φορά, στο τμήμα
του Κόσμου μας, αλλά μάλλον συνεχίζει να συμβαίνει, διογκώνοντας άλλα
κομμάτια
του χώρου, όπως οι φυσαλίδες που σχηματίζονται σε ένα ποτήρι της μπύρας.
Αυτός ο "αιώνιος πληθωρισμός" δημιουργεί άλλους "Κόσμους φυσαλίδες" που
πιθανά έχουν διαφορετικές ιδιότητες από τον Κόσμο μας, δηλαδή διαφορετικές κοσμολογικές ποσότητες και ακόμη και φυσικούς νόμους. Σε μερικές
φυσαλίδες, η ηλεκτρομαγνητική δύναμη μπορεί να είναι τόσο αδύνατη που να
μην μπορεί
να κρατήσει τα άτομα μαζί, ή ο ρυθμός επέκτασης να είναι τόσο γρήγορος
που οι γαλαξίες να μην μπορούν να διαμορφωθούν.
 Πολυσύμπαντα
- φυσαλίδες
Το πολλαπλό σύμπαν λόγω του πληθωρισμού είναι δύσκολο ακόμη και οι
επιστήμονες να το καταλάβουν.
"Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνόησαν αυτή την ιδέα για 20
χρόνια περίπου
επειδή δεν θέλησαν να το σκεφτούν," τονίζει ο Aguirre. Επιθυμούν να
σκεφτούν τον πληθωρισμό ως ένα μικρό διάλειμμα. Έτσι οι περισσότεροι
άνθρωποι αγνόησαν αυτήν την ιδέα. Αν και οι περισσότεροι από τους
ανθρώπους που εφηύραν τον πληθωρισμό την συνέχισαν επειδή είδαν ότι ήταν
σημαντική."
Οι κοσμολόγοι δεν είναι μόνοι που θέτουν το ζήτημα των πολλαπλών Κόσμων. Η θεωρία
χορδών προτείνει ότι ο Κόσμος μας περιέχει
πρόσθετες διαστάσεις, οι περισσότερες από τις οποίες περιτυλίγονται (σαν
ένα κομμάτι χαρτί) και
είναι τόσο μικροσκοπικές που δεν μπορούμε να τις δούμε, αλλά που κρύβονται κάτω από
το σύνολο των φυσικών νόμων μας. Πολλοί επιστήμονες αναρωτήθηκαν
γιατί θα πρέπει να περιτυλίγουμε τις πρόσθετες διαστάσεις.
Στη θεωρία χορδών, ένας άλλος Κόσμος θα μπορούσε να έχει τουλάχιστον 10
διαστάσεις του χώρου, με επτά που θα περιτυλίγονται στον εαυτό τους. Οι τύποι και οι
μάζες των θεμελιωδών σωματιδίων, καθώς επίσης και οι ποικιλίες και η ισχύς
των θεμελιωδών δυνάμεων, θα μπορούσαν να μεταβάλλονται με έναν τεράστιο
τρόπο.
Η θεωρία χορδών προβλέπει ακριβώς το είδος του αιώνιου πληθωρισμού που
"θα δημιουργήσει πολλούς διαφορετικούς Κόσμους," λέει ο Aguirre, "ή
περιοχές όπου ο πληθωρισμός σταματά, αλλά αντιστοιχούν, η κάθε μία από
αυτές,
σε διαφορετικούς τρόπους που περιτυλίγονται (κατσαρώνουν) αυτές οι πρόσθετες διαστάσεις, και έχουν διαφορετικές ιδιότητες για τον κόσμο που
σχηματίζουν."
Από το εσωτερικό, κάθε ένας από αυτούς τους Κόσμους εμφανίζεται άπειρος.
Έτσι η γυναίκα που έχασε το τραίνο στον δικό της Κόσμο δεν μπορεί ποτέ να
ξέρει για τη γυναίκα που το πρόλαβε σε έναν άλλον Κόσμο, γιατί είναι
παγιδευμένη στη
φυσαλίδα της. "Έτσι φαίνεται ότι η υπόθεση πως υπάρχουν άλλες
φυσαλίδες εκεί έξω με διαφορετικές ιδιότητες, είναι απλώς μεταφυσική ή φαντασία,"
εξηγεί ο Aguirre.
Όταν οι φυσαλίδες συναντιούνται
Εντούτοις, σαν τον αφρό σε ένα νεροχύτη με σαπουνάδα, αυτές οι φυσαλίδες θα μπορούσαν να
συναντήσουν η μία στην άλλη. Για πολύ καιρό οι επιστήμονες νόμιζαν ότι αυτές οι συγκρούσεις σχεδόν
σίγουρα συμβαίνουν, αλλά ότι οι πιθανότητα μιας τέτοιας σύγκρουσης ήταν σπάνια. Ή εάν
βλέπατε μια τέτοια, αυτό θα ήταν μοιραίο. "Η φυσαλίδα που θα
συναντούσε τη φυσαλίδα μας
θα έμπαινε μέσα και θα μας κατέστρεφε," πιστεύει ο Aguirre. "Και
δεδομένου ότι αυτό προφανώς δεν έχει συμβεί, υπάρχει κάποιος λόγος."
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, ο Guth, ο Jaume Garriga και ο Alex
Vilenkin υπολόγισαν πόσο πιθανό είναι να δούμε μια σύγκρουση φυσαλίδων
στην αισθητή περιοχή του Κόσμου μας - που είναι απλώς ένα μικροσκοπικό μέρος
μιας φυσαλίδας. Και έστειλαν την μελέτη τους στο arXiv.org το Δεκέμβριο
του 2006.
"Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι παρατηρητές στα
σύμπαντα φυσαλίδες ζουν πολύ μακριά από τις περιοχές της σύγκρουσης και δεν θα
δουν τις υπογραφές - σημάδια των συγκρούσεων," λέει ο Vilenkin.
Και συνέχισε ότι η ομάδα του υπέθεσε ότι οι νέες φυσαλίδες
διαμορφώνονται σε ένα αργό ρυθμό, γι αυτό και οι συγκρούσεις μεταξύ των φυσαλίδων δεν είναι
πολύ συχνές.
Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα (που αναφέραμε πιο πάνω) στο τραίνο δεν θα ήξερε ποτέ εάν η φυσαλίδα
της συνέτριψε τη φυσαλίδα που περιέχει τη γυναίκα που έχασε το τραίνο,
επειδή η πρώτη γυναίκα είναι πάρα πολύ μακριά από τη θέση όπου έγινε η
σύγκρουση των φυσαλίδων. Ακόμα κι αν η σύγκρουση κατέστρεψε ένα μέρος της μιας
από τις φυσαλίδες, η απρόσβλητη περιοχή που κάθε γυναίκα βλέπει θα
φαινόταν ακόμα άπειρη από τη σκοπιά της.
Αφ' ετέρου, μια σύγκρουση μπορεί να εξαφανίσει συνολικά την άλλη φυσαλίδα.
Ο Aguirre και οι συνεργάτες του υποστήριξαν μια άλλη άποψη. "Γιατί θα
έπρεπε να
ήταν απαραιτήτως μια από εκείνες τις συγκρούσεις τόσο καταστρεπτική;"
αναρωτήθηκε. Και τι θα πείραζε εάν μια μαλακή σύγκρουση συνέβαινε αρκετά κοντά
ώστε να μπορούσατε να τη δείτε;
Σε μια εργασία που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του
2007, προσπάθησαν να φανταστούν με τι θα έμοιαζε η σύγκρουση των φυσαλίδων. "Είναι
ένα είδος δίσκου στον ουρανό," εξηγεί ο Aguirre, που μπορεί να είναι
άπειρα μικροσκοπικός σε μερικές περιπτώσεις, ή ολόκληρος ο ουρανός σε
άλλες περιπτώσεις."
Αλλά παραμένει ένα ζήτημα σχετικά με το πότε οι συγκρούσεις των φυσαλίδων θα ήταν
μοιραίες για τον παρατηρητή. "Και πότε ακριβώς θα έμοιαζε η σύγκρουση
με ένα μεταλλικό θόρυβο αφήνοντας μια κάποια υπογραφή;" Ο Aguirre
λέει, ότι ένας δείκτης θα ήταν αν κάποιος στη φυσαλίδα θα μπορούσε να την δει και να πει, "Κοιτάξτε, εκεί
είναι ένας άλλος κόσμος."
Αυτό είναι το σενάριο που τέθηκε σε μια εργασία του Aguirre μαζί με τον
μεταδιδακτορικό ερευνητή Matthew Johnson του Τεχνολογικού Ίδρύματος της
Καλιφόρνιας, που δημοσιεύεται το Δεκέμβριο του 2007.
Οι δύο τους βρήκαν ότι σε πολλές περιπτώσεις μια σύγκρουση δεν θα ήταν απαραιτήτως
μοιραία, αλλά μπορεί να θεωρηθεί σαν μια διαταραχή του Κοσμικού Υποβάθρου
Μικροκυμάτων. Με τι
ακριβώς θα έμοιαζε, λέει ο Aguirre, δεν είναι κάτι που είναι σε
θέση να υπολογίσουν - για παράδειγμα, εάν ο μεταλλικός θόρυβος θα κάλυπτε
μια μεγάλη ή μικρή περιοχή στον ουρανό. Αλλά εάν ήταν μόνο μια φυσαλίδα, ή
ακόμα και εάν ήταν πολλές φυσαλίδες, θα εμφανιζόταν να προέρχεται πρώτιστα
από μια κατεύθυνση.
Φανταστείτε απλώς μια σύγκρουση φυσαλίδων τη μία πάνω στην άλλη, λέει ο κοσμολόγος Kleban
και οι συνεργάτες του στην ανακοίνωση τους, που δημοσιεύθηκε λίγες ημέρες
πριν την δημοσίευση της δεύτερης ανακοίνωσης του Aguirre. "Εάν θα είστε μέσα σε
μία φυσαλίδα," λέει ο Kleban, "προφανώς υπάρχει μια κατεύθυνση
από την οποία έρχεται η άλλη φυσαλίδα, και θα δείτε κάτι ειδικό σε εκείνη
την κατεύθυνση."
Παραδόξως, αυτή η ανισοτροπία - μεγαλύτερο σήμα από τη μια κατεύθυνση
από ότι στην άλλη - θα ήταν το ίδιο ακόμα κι αν υπήρχαν πολλαπλάσιες φυσαλίδες.
Μόνο στο εξαιρετικά απίθανο σενάριο που η Γη καταλάμβανε το ακριβές κέντρο
του σύμπαντος, θα μπορούσαν οι φυσαλίδες να χτυπήσουν εξίσου από κάθε κατεύθυνση.
Ένας κοσμικός άξονας του κακού
Ένας άλλος τρόπος να τα σκεφτούμε όλα αυτά είναι ότι σε αυτό το
μοντέλο των
φυσαλίδων, το Big Bang ξεκίνησε σε μια ιδιαίτερη θέση στο
διάστημα και τον χρόνο, λέει ο θεωρητικός αστροφυσικός του Princeton David Spergel. Και "εάν ζούμε στα βόρεια και
δεξιά αυτού του σημείου, τότε σε μια ειδική κατεύθυνση του ουρανού πρέπει να δούμε
περισσότερες συγκρούσεις με άλλες φυσαλίδες, απ' ό,τι σε άλλες
κατευθύνσεις."
Εδώ είναι που μπαίνει στο προσκήνιο το Κοσμικό Υπόβαθρο Μικροκυμάτων. Αυτή η ακτινοβολία,
που έμεινε από το Big Bang, έχει ψυχθεί λόγω της διαστολής του
σύμπαντος σε, περίπου, 2,7 kelvin. Φαίνεται απείρως πιο καυτό και πιο
ψυχρό στα σημεία, που
αντιστοιχούν στις διακυμάνσεις στην πυκνότητα του πρώιμου σύμπαντος, που
οδήγησε στη συγκέντρωση της ύλης για να φτιαχτούν οι γαλαξίες. Μέχρι τώρα, το
μοτίβο των
κηλίδων (των σημείων) έχει εμφανιστεί να είναι το ίδιο προς όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά εάν οι
σκέψεις των Aguirre και Kleban είναι σωστές, τότε το κοσμικό υπόβαθρο
μικροκυμάτων θα φαινόταν ίσως ελαφρώς πιο ψυχρό προς μία κατεύθυνση απ' ό,τι
στην αντίθετη της κατεύθυνση.
Είναι καταπληκτικό, ότι οι πιο ακριβείς μετρήσεις του Κοσμικού Υποβάθρου
Μικροκυμάτων μέχρι σήμερα, που έγιναν από τον δορυφόρο WMAP, εμφανίζονται να υπαινίσσονται
ακριβώς αυτό. "Υπάρχει μια ανισοτροπία," λέει ο Kleban. "Ειδικότερα,
υπάρχει ένα μεγάλο ψυχρό σημείο προς μία κατεύθυνση," που μοιάζει
ως ο ουρανός να περιστρέφεται γύρω από έναν άξονα.
Αυτή η ανισοτροπία ονομάστηκε "άξονας του κακού" από τους
ερευνητές João Magueijo του Αυτοκρατορικού Κολεγίου στο Λονδίνο και Kate
Land, στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στην Αγγλία, σε μια εργασία που
δημοσιεύτηκε το
2005 στο Physical Review Letters.
Ο Spergel, ένας από τους ερευνητές στην ομάδα του WMAP, είναι δύσπιστος.
"Νομίζω ότι ο "άξονας του κακού" στη CMB είναι περισσότερο σαν τον
άξονα του κακού του George
Bush, που αν ψάχνετε για στοιχεία," συνεχίζει, "κάτι θα βρείτε."
Όμως άλλοι άνθρωποι το βλέπουν αλλιώς. Τον περασμένο Αύγουστο του 2007,
ο αστρονόμος Lawrence Rudnick του πανεπιστημίου της Μινεσότας στη Μινεάπολη
ανήγγειλε ότι αυτός και η ομάδα του, που 'κτένιζαν' τα στοιχεία στο Πολύ Μεγάλο
Δίκτυο ραδιοτηλεσκοπίων στο Νέο Μεξικό, βρήκαν ένα
γιγαντιαίο κενό, διαμέτρου σχεδόν 1 δισεκατομμύριο έτη φωτός. Το κενό,
στο κέντρο του ψυχρό σημείου στο φάσμα του WMAP, εμφανίζεται να είναι κατά ένα
μεγάλο μέρος άδειο από γαλαξίες ή από σκοτεινή ύλη.
Τι μπορεί όμως να δείχνει στην πραγματικότητα αυτό το ψυχρό σημείο. Τέτοια ανισοτροπία
μπορεί να δείχνει μια σύγκρουση φυσαλίδων ή και να μη δείχνει.
Ο Spergel υποστηρίζει ότι τα πιο καυτά σημεία και τα πιο ψυχρά σημεία
στον ουρανό στο Κοσμικό Υπόβαθρο Μικροκυμάτων βρίσκονται μέσα στο
επίπεδο του Γαλαξία μας, που, όπως λέει, "δείχνει πως ό,τι βλέπουμε
πραγματικά είναι μεταβολές μεγάλης κλίμακας στις ιδιότητες της σκόνης μέσα
στο Γαλαξία μας, όχι κάτι κοσμολογικό."
Ο Kleban συμφωνεί ότι είναι δύσκολο να διαχωριστούν τα αποτελέσματα των
παρεμβολών από το εσωτερικό του Γαλαξία.
Προσθέτει ότι δεν ξέρει ακόμα εάν μια σύγκρουση των φυσαλίδων θα παρήγαγε
ακριβώς το ψυχρό σημείο που μπορεί να υπάρχει στο Κοσμικό Υπόβαθρο
Μικροκυμάτων. Ακόμα, "αν αυτή η πιθανότητα είναι σωστή, τότε είναι πολύ
συναρπαστική," λέει. "Θα άλλαζε πραγματικά την θέση μας μας μέσα στον
Κόσμο."
Υπάρχει και μια άλλη πιθανότητα: η σύγκρουση με μια άλλη φυσαλίδα να μην έχει συμβεί ακόμα. Εάν μια καταστρεπτική σύγκρουση
γίνει στο μέλλον,
λέει ο Kleban, "θα συμπιεστούμε και αυτό είναι το τέλος μας."
Εάν δύο φυσαλίδες συγκρούονται, τότε το τοίχωμα των φυσαλίδων μεταξύ τους θα έτεινε
να επιταχύνεται προς τη μία ή την άλλη φυσαλίδα. "Και εάν επιταχυνθεί
προς εμάς,
τότε το φως ή οποιοδήποτε άλλο σήμα από τη σύγκρουση φθάνει
λίγο προτού να φθάσει το ίδιο τοίχωμα, και σε αυτή την
περίπτωση, είμαστε νεκροί," πιστεύει ο Kleban. "Αλλά ένα
ενθαρρυντικό σημείο είναι ότι δεν
προειδοποιεί και πάρα πολύ." Ευτυχώς, εξ αιτίας κάποιων από τις ιδιαίτερες
ιδιότητες του Κόσμου μας, στις περισσότερες περιπτώσεις, το τοίχωμα των
φυσαλίδων θα
απομακρυνόταν από μας, παρά να έρχεται προς εμάς, λέει.
Το επόμενο βήμα είναι να γίνει καλύτερα κατανοητό ποιό θεωρητικό μοντέλο προβλέπει
καλύτερα την υπογραφή της Κοσμικής Υποβάθρου
Μικροκυμάτων. "Περιμένουμε να γίνει πολλή δουλειά ακόμα για να
συμπεράνουμε κάποια αξιόπιστα συμπεράσματα, αλλά τα πρώτα βήματα που
έγιναν από τις εργασίες των Aguirre και Kleban είναι πολύ σημαντικά και ενδιαφέροντα,"
πιστεύει ο Vilenkin.
Ο Tegmark είναι αισιόδοξος. "Αυτό είναι ένα παράδειγμα που έχουμε
δει επανειλημμένως στην επιστήμη, όπου η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της επιστήμης και
της επιστημονικής φαντασίας," λέει. Άτομα και
μαύρες τρύπες μπορεί να έχουν παραμείνει για πάντα στη σφαίρα της
επιστημονικής φαντασίας, αλλά η νέα τεχνολογία επέκτεινε τα σύνορα της
επιστήμης και αυτό επέτρεψε να τα ανιχνεύσουμε. Οι παράλληλοι κόσμοι,
συμπληρώνει ο Tegmark, "θα μπορούσε να είναι ακόμα μια άλλη περίπτωση
που νομίζαμε ότι
ήταν πέρα από την επιστήμη και τελικά θα είναι μέσα στην επιστήμη."
Πηγή:
ScienceNews
|
