Μπορεί μια υπερ-Γη πέρα από το ηλιακό μας σύστημα να έχει συνθήκες κατάλληλες για τη ζωή;

Πηγή: ANI, 24 Οκτωβρίου 2007

Η πρόσφατη ανακάλυψη μιας χούφτας βραχωδών πλανητών σε τροχιά γύρω από άστρα έξω από το ηλιακό σύστημά μας, έχει οδηγήσει τους επιστήμονες να αναρωτιούνται εάν αυτοί οι πλανήτες είναι κατάλληλοι όσο και η Γη μας για την υποστήριξη της ζωής.

Η μετακίνηση των τεκτονικών πλακών, που στον πλανήτη μας δημιούργησαν τα Ιμαλάια και μετακίνησαν τις αρχαίες ηπείρους προς τις σημερινές θέσεις τους, είναι πιθανά σημαντική για το μετριασμό της θερμοκρασίας ενός πλανήτη και την ανακύκλωση των υλικών που μπορούν να θρέψουν τις διάφορες μορφές της ζωής.

Αλλά εάν η "υπερ-Γη" - βραχώδεις πλανήτες με μάζα μέχρι και δέκα φορές μεγαλύτερη από τη Γη - έχει μια παρόμοια επίσης γεωλογία είναι ακόμα άγνωστο στους ειδικούς.

Αλλά τώρα, μια νέα έρευνα από τη Diana Valencia στο Χάρβαρντ έχει δείξει ότι οι τεκτονικές πλάκες σχηματίζονται αναπόφευκτα καθώς οι βραχώδεις πλανήτες γίνονται  μεγαλύτεροι.

Μόλις το μέγεθος ενός πλανήτη αυξάνεται, μεταφέρεται θερμότητα προς τα πάνω από το ραδιενεργό πυρήνα του πλανήτη μέσω του παχύρρευστου μανδύα.

Έτσι, κτυπιέται το εξωτερικό τμήμα του πλανήτη με μια ολοένα αυξανόμενη δύναμη, σπάζοντας το τελικά σε πλάκες.

Η Valencia υποστηρίζει τη λογική της βάσει της περιορισμένης τάσης που είναι διαθέσιμη στο ηλιακό σύστημα.

"Ο Άρης, ο Ερμής και τα βραχώδη φεγγάρια στερούνται τεκτονικών πλακών. Η Αφροδίτη, ο δεύτερος μεγαλύτερος βραχώδης πλανήτης, μπορεί να είχε ενεργές πλάκες κατά το παρελθόν. Ο μεγαλύτερος βραχώδης πλανήτης, η Γη, είναι μοναδικός με τεκτονικές πλάκες. Μπορεί να μην είναι μια σύμπτωση", λέει η Valencia.

Εντούτοις, δεν έχουν πεισθεί όλοι οι επιστήμονες.

Ο Craig O'Neill, ένας πλανητικός επιστήμονας στο πανεπιστήμιο Macquarie στο Σύδνεϋ, λέει ότι η Γη μπορεί να είναι μια ανωμαλία, και η τάση αυτή μπορεί να μην επεκτείνεται σε μεγαλύτερους βραχώδεις πλανήτες.

Ο O'Neill και η ομάδα του έχει δημοσιεύσει μια μελέτη στις Geophysical Research Letters που δείχνει ότι μόλις ο πλανήτης γίνει μεγαλύτερος, η αυξανόμενη δύναμη της βαρύτητας συμπιέζει τους κρυσταλλικούς βράχους μαζί σε ένα στέρεο 'καπάκι', καθιστώντας έτσι δυσκολότερο για τις από κάτω δυνάμεις να ραγίσουν τις πλάκες.

Σύμφωνα με τη μελέτη τους, ένας μεγάλος πλανήτης που καλύπτεται από αυτό το 'καπάκι' (στέρεο φλοιό), θα μπορούσε να είναι όπως η Αφροδίτη, με μια καταχθόνια ατμόσφαιρα και ένα ασταμάτητο φαινόμενο του θερμοκηπίου ή θα μπορούσε να είναι ψυχρός και νεκρός όπως το γήινο φεγγάρι.

"Ή, εάν τροφοδοτείται από την εσωτερική θερμότητα του πυρήνα του, θα μπορούσε να μειώσει αυτή την θερμότητα μέσω περιοδικών τεράστιων ηφαιστειακών εκρήξεων όπως γίνεται στην Ιώ, ένα φεγγάρι του Δία. Αυτό δεν αποκλείει απαραιτήτως τη ζωή, αλλά μπορεί να την κάνει δύσκολη", συμπληρώνει ο O'Neill.

Η μελέτη της Valencia σχεδιάζεται να δημοσιευτεί στο Astrophysical Journal Letters.