Ένα ευκίνητο ρομπότ ετοιμάζεται για να 'γδάρει' τους ηφαιστειακούς απότομους βράχους στον Άρη, να αναρριχηθεί στα απότομα τοιχώματα των κρατήρων στο φεγγάρι, και τέλος να διαπεράσει τα απόκρημνα πρόσωπα των αστεροειδών.

Ειδικοί των εργαστηρίων JPL της NASA, του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνιας (CalTech) και του πανεπιστημίου Stanford προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα της μηχανικής βάδισης σε ένα εντελώς ανώμαλο ως και κάθετο έδαφος. Αρχικά έφτιαξαν ένα αραχνορομπότ, το Spiderbot, που μοιάζει κυριολεκτικά με αράχνη και μπορεί να βαδίζει σε κάθε τύπο εδάφους, αλλά και μέσα από οσοδήποτε στενά περάσματα. Το δεύτερο - και ακόμη πιο εξεζητημένο - επίτευγμά τους ήταν το ρομποτάκι Lemur, που μπορεί να αναρριχάται σε τοίχους όπως οι φυσιολογικές αράχνες. Αυτός που ενδιαφέρεται γι αυτές τις συσκευές είναι φυσικά η NASA, που θέλει να τα χρησιμοποιήσει στα κακοτράχαλα τοπία του Άρη και της Σελήνης. 

Εξ αιτίας της μεγάλης προόδου που σημείωσαν τα δύο ρομπότ εξερευνητές στον κόκκινο πλανήτη, το νέο ρομπότ πρέπει να συλλέξει ακόμα και δείγματα από κάθετους απότομους βράχους και τοιχώματα κρατήρων, οι οποίοι περιέχουν τις ενδείξεις για το παρελθόν του πλανήτη.

Αυτή η εργασία μπορεί μια ημέρα να την κάνει το ρομπότ Lemur IIb, μια εξελιγμένη έκδοση ενός ρομπότ της NASA που λέγεται Lemur.

"Γενικά, όλα αυτά τα απότομα γνωρίσματα των εκτάσεων είναι μεγάλου γεωλογικού ενδιαφέροντος", λέει ο μηχανικός Brett Kennedy, κύριος υπεύθυνος αυτού του προγράμματος στο Εργαστήριο Αεριοπροώθησης (JPL) της NASA.

Η ομάδα του Kennedy ελπίζει να φτιάξει ένα ρομποτικό σύστημα που να μπορεί να φθάσει στη βάση ή την κορυφή μιας απότομης πλαγιάς και να το εξερευνήσει με τον τρόπο που το κάνει ένας άνθρωπος: με την αναρρίχηση του σε αυτή.

Το Lemur IIb σαν την αράχνη έχει ένα δισκοειδές σώμα διαμέτρου περίπου 30 εκατοστών, τέσσερα άκρα σαν βραχίονες μήκους περίπου 15 εκατοστών με άκρες σαν καρφί, αισθητήρες αφής στις άκρες τους, και ένα συγκρότημα ηλεκτρονικών υπολογιστών προγραμματισμού κινήσεων που δίνει στο ρομπότ την ελευθερία να γδάρει τις  κάθετες επιφάνειες.

Το Lemur IIb κινεί ένα άκρο κάθε φορά, υποστηρίζοντας το βάρος του στα τρία άλλα, ενώ κρατιέται με το τέταρτο. Οι αισθητήρες αφής στις άκρες των ποδιών του βοηθούν το ρομπότ να εντοπίσει πότε προσκρούει στο "δρόμο."

Ένα πρόγραμμα υπολογιστή που χρησιμοποιείται στα δύο ρόβερ του Άρη χρησιμοποιείται και στο Lemur για να αναγνωρίσει χαρακτηριστικά γνωρίσματα, όπως το κράτημα.

Ο Kennedy εξετάζει την αντικατάσταση των άκρων σαν τα καρφιά με τμήματα τρυπανιών που θα επέτρεπαν στο ρομπότ να κάνει μια τρύπα κάτω από εκεί που στέκεται, σε ένα βραχώδες βάραθρο και να ανακτήσει ένα δείγμα του.

Ένας ειδικός προειδοποιεί ότι αν και η διάτρηση μπορεί να καταστήσει τον προγραμματισμό των κινήσεων απλούστερο, θα μπορούσε να εισαγάγει νέα είδη δυνάμεων που να αποσταθεροποιήσουν το ρομπότ όταν αγκαλιάζει τον βράχο.

Ο Kennedy και η ομάδα του έχουν πολύ χρόνο για να επιλύσουν τις ατέλειες. Ακόμη και με την καλύτερη χρηματοδότηση και έρευνα, ένα ρομπότ αναρρίχησης σε βράχους δεν θα δει να χρησιμοποιείται πριν περάσουν άλλα 10 χρόνια.