Οι πιο ισχυροί παλμοί ακτινοβολίας από ένα πάλσαρ 

Πηγή: NewScientist, 6 Δεκεμβρίου 2004

Ο πιο έντονος παλμός ακτινοβολίας που είδαν ποτέ οι αστρονόμοι έχει προέλθει από ένα πάλσαρ, σχεδόν, 12.000 έτη φωτός μακριά μας. Κράτησε μόνο 15 δισεκατομμυριοστά του ενός δευτερολέπτου (15 νανοδευτερόλεπτα) ενώ η έκρηξη καταγράφηκε από ένα τεράστιο ραδιοτηλεσκόπιο στην Tidbinbilla της Αυστραλίας.

Αν και το αστέρι ανακαλύφθηκε δεκαετίες πριν, μόνο τώρα τα τηλεσκόπια έχουν γίνει αρκετά ευαίσθητα για να καταγράψουν ένα τέτοιο παροδικό φαινόμενο.

Στο σημείο όπου εκπέμφθηκε ο παλμός "η ισχύς του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου θα ήταν ικανή να εξατμίσει και να ιονίσει συνολικά όλα τα γνωστά υλικά, κάνοντας τα καυτό πλάσμα", λέει ο Wayne Cannon του πανεπιστημίου της Υόρκης στο Τορόντο του Καναδά, αν και ο παλμός αυτός ήταν αβλαβής όταν έφθασε στη Γη.

Ο Cannon και οι συνάδελφοι από το Εργαστήριο Αεριοπροώθησης στην Πασαντένα και το Ίδρυμα Lebedev στη Μόσχα, χρησιμοποίησαν την ένταση της ακτινοβολίας όπως αυτή μετρήθηκε στη γη για να βρουν την ένταση στην επιφάνεια του αστεριού, που είναι γνωστό ως B1937+-21 ή Original Millisecond Pulsar.

Τα πάλσαρ σώματα πολύ μεγάλης πυκνότητας, σχηματίζονται όταν άστρα έχουν κάψει όλα τα καύσιμα τους ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο της ζωής τους. Τελικά καταρρέουν σε μια μικρή σφαίρα που εκπέμπουν περιοδικά παλμούς ακτινοβολίας από τους πόλους τους καθώς περιστρέφονται. Οι παλμοί γίνονται ορατοί από τη Γη ως περιοδικές, σύντομες λάμψεις και γι αυτό χαρακτηρίζονται ως "κοσμικούς ραδιοφάρους".

Το πάλσαρ αυτό εκπέμπει κανονικά παλμούς κάθε 1.557 χιλιοστά του δευτερολέπτου και δεν είναι ιδιαίτερα φωτεινοί. Αυτό το θεαματικό όμως ξέσπασμα ήταν ένας "γιγαντιαίος παλμός", κάτι που ελάχιστα από τα γνωστά πάλσαρ εκπέμπουν. Κανένας όμως δεν ξέρει τι τους προκαλεί τους παλμούς.

Ο Julian Osborne από το Πανεπιστήμιο Λέιτσεστερ, μελετάει εκρήξεις ακτίνων-γ που είναι από τις πιο ενεργητικές εκρήξεις στον Κόσμο και μπορούν να διαρκέσουν για μερικά δευτερόλεπτα. Αναφέρει ότι ο σύντομος παλμός που την είδε η ομάδα του Cannon είναι "αρκετά καταπληκτικός". Ο παλμός ήταν ένα μέγεθος φωτεινότερο από τη φωτεινότερη γνωστή έκρηξη ακτίνων-γ. "Για μια στιγμή αυτό το πάλσαρ εμφανίστηκε φανταστικά φωτεινό, αλλά αυτό κράτησε εξαιρετικά λίγο", λέει ο Osborne.

Αστέρες πάλσαρ ή νετρονίων

Οι πάλσαρ θεωρούμε ότι είναι αστέρες νετρονίων. Ανακαλύφθηκαν το 1967 από μια ομάδα Άγγλων αστρονόμων με επικεφαλής τον A. Hewish, που πήρε και το βραβείο Νόμπελ το 1974, και κύρια βοηθό του την Joselyn Bell.

Η αυξομείωση των περιόδων του πάλσαρ του Taylor θεωρείται ότι οφείλεται στα κύματα βαρύτητας, κάνοντας έτσι έμμεση την ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων που προβλέπεται από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν.