Και η δομή και η ηλεκτρική αγωγιμότητα του στερεού υδρογόνου έχουν μελετηθεί εντατικά από τη δεκαετία του '30, όταν προτάθηκε αρχικά η ύπαρξη της μεταλλικής κατάστασης του, από τον Eugene Wigner και τον Hillard Huntington που πρόβλεψαν ότι το υδρογόνο θα μπορούσε, κάτω από πολύ μεγάλη πίεση, να γίνει ένας μεταλλικός αγωγός. Τα πειράματα που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 συμπίεσαν το στοιχείο σε πιέσεις 250 GPa αλλά απέτυχαν να ανιχνεύσουν αυτή την κατάσταση. Οι πιό πρόσφατες έρευνες σε υψηλότερες πιέσεις είχαν αποδειχθεί αναποτελεσματικές, εν μέρει επειδή το κύτταρο πίεσης αρχίζει να παρεμποδίζει τις μετρήσεις.

Τώρα όμως η γαλλική ομάδα έχει πετύχει τη συμπίεση του υδρογόνου σε 320 GPa, σε μια θερμοκρασία 100 Kelvin. Γέμισαν ένα ειδικά σχεδιασμένο διαμαντένιο κύτταρο πίεσης με υδρογόνο, και μέτρησαν την απορρόφηση του φωτός του σε όλο το φάσμα καθώς αυτοί ανέβαζαν  την πίεση. Αυτή η τεχνική - βασισμένη στη φασματοσκοπία κατά Raman - παρήγαγε ένα πρότυπο απορρόφησης που αποκάλυψε τα επίπεδα παλμικής και περιστροφικής ενέργειας των μορίων του υδρογόνου, που παρέχουν τις πληροφορίες για τη δομή του στερεού στοιχείου.

Σε πίεση 290 GPa,  ο LeToullec και συνάδελφοι του ανακάλυψαν ότι το δείγμα υδρογόνου έγινε άσπρο, κατόπιν κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο, πρίν γίνει αδιαφανές σε πίεση 320 GPa. Επίσης καθόρισαν ότι η δομή του παραμένει σταθερή επάνω από μια πίεση 160 GPa.

Επάνω από 300 GPa, βρήκαν αποδείξεις για μια ενέργεια ζώνης χάσματος (bandgap) - ένα γνωστό χαρακτηριστικό γνώρισμα των ημιαγωγών. Αυτό το εύρος του χάσματος στένεψε καθώς η πίεση ανήλθε σε 320 GPa, η υψηλότερη τιμή που επιτεύχθηκε στο πείραμα. Κάνοντας υπολογισμούς, η ομάδα υπολόγισε ότι η ζώνη χάσματος θα εξαφανιζόταν σε πίεση 450 GPa για να γίνει ένα ατομικό μέταλλο.