Παράλληλα Σύμπαντα
Μέρος 9ο 

Του Max Tegmark, από το περιοδικό Scientific American, Ιούνιος 2003

Παράλληλα Σύμπαντα No 8

Δεν είναι επιστημονική φαντασία, Η ύπαρξη άλλων Συμπάντων είναι μια άμεση συνέπεια των κοσμολογικών παρατηρήσεων. 

Παρόμοια, το σύνολο όλων των λύσεων των εξισώσεων του Einstein της γενικής σχετικότητας, είναι απλούστερο από μια ειδική λύση. Το σύνολο των λύσεων περιγράφεται από λίγες εξισώσεις, ενώ μια ειδική λύση, απαιτεί τον καθορισμό τεράστιων ποσοτήτων αρχικών δεδομένων πάνω σε μια υπερεπιφάνεια. Το μάθημα που παίρνουμε είναι ότι η πολυπλοκότητα αυξάνει όταν περιορίζουμε την προσοχή μας σε ένα ιδιαίτερο στοιχείο μιας συλλογής, χάνοντας έτσι τη συμμετρία και την απλότητα που υπάρχουν από μόνες τους μέσα στο σύνολο των στοιχείων όταν τα αντιμετωπίζουμε ως σύνολο. 

Υπό την έννοια αυτή, τα Πολυσύμπαντα υψηλότερου επιπέδου είναι απλούστερα. Πηγαίνοντας από ένα Σύμπαν, στο Πολυσύμπαν επιπέδου Ι, εξαφανίζεται η ανάγκη να καθορίσουμε αρχικές συνθήκες. Πηγαίνοντας στη συνέχεια στο επίπεδο ΙΙ, απαλείφουμε την ανάγκη να καθορίσουμε φυσικές σταθερές, και στο επίπεδο IV το Πολυσύμπαν απαλείφει  την ανάγκη να καθορίσουμε οτιδήποτε. Η αύξηση της πολυπλοκότητας βρίσκεται όλη στην υποκειμενική αντίληψη των παρατηρητών- την αντίληψη που έχει ο βάτραχος. Από τη σκοπιά της αντίληψης του πουλιού, το Πολυσύμπαν μοιάζει μάλλον απλό.  

Τα παράπονα που διατυπώνονται ότι η έννοια των Πολυσυμπάντων μοιάζει παράλογη, έχει αισθητική μάλλον προέλευση παρά επιστημονική, και έχει νόημα μόνο κάτω από το πνεύμα της Αριστοτέλειας κοσμοθεωρίας. Τι περιμέναμε τέλος πάντων; Όταν θέτουμε μια τόσο βαθιά ερώτηση για τη φύση της πραγματικότητας, δεν θα περιμέναμε μια απάντηση που θ' ακούγεται παράξενη; Η εξέλιξη μας προίκισε με διαίσθηση για την φυσική της καθημερινότητας η οποία είχε αξία προκειμένου να επιβιώσουν οι πρόγονοί μας, έτσι λοιπόν, κάθε φορά που ανοιγόμαστε πέρα από τον καθημερινό κόσμο, θα περιμέναμε αυτός να παραβιάζει τη διαίσθησή μας και να μοιάζει παράξενος. 

Ένα κοινό χαρακτηριστικό και των τεσσάρων επιπέδων των πολυσυμπάντων, είναι ότι η απλούστερη και εύλογα πιο κομψή θεωρία περιλαμβάνει τα παράλληλα σύμπαντα εξ ορισμού. Για να αρνηθούμε την ύπαρξη αυτών των Συμπάντων, χρειάζεται να περιπλέξουμε τη θεωρία μας, προσθέτοντας διαδικασίες για τις οποίες δεν διαθέτουμε πειραματική επιβεβαίωση και επιπρόσθετα αξιώματα, όπως π.χ. ο πεπερασμένος χώρος, η κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης και η οντολογική ασυμμετρία. Πρέπει λοιπόν να κρίνουμε, τι θεωρούμε πιο άκομψο και άχρηστο; Τα πολλά Σύμπαντα ή τα πολλά λόγια; Ίσως βαθμιαία να συνηθίσουμε στις παραξενιές του Κόσμου μας και να βρούμε στην παραδοξότητα αυτή μέρος της γοητείας του. 

HomeHome